Na konferencji zapowiadającej jesienną wyprawę PZA na Lhotse (to ta sama, po której podsumowałam wejście na K2 Adama Bieleckiego) byłam wściekła – padły mi baterie w dyktafonie i w aparacie. O Lhotse nie napisałam słowa (zresztą wszyscy już wszystko napisali) aż do teraz. Przeglądałam te zdjęcia, które jeszcze udało się zrobić i trafiłam na jedno ciekawe, a może i symboliczne…
Nazwijmy je tak: widok na młodych, zdolnych, atrakcyjnych wybrańców PZA przez czapkę lodowego wojownika Adama Bieleckiego. Umówmy się – nie twierdzę, ze to zdjęcie jest dobre. Jakbym się nie ustawiła zawsze kogoś miałam w katedrze, ale tym razem to nie byle ktoś, tylko zdobywca Oscara, Adam Bielecki.
Jak wiadomo uczestnicy unifikacyjnej wyprawy na Lhotse: Artur Hajzer (kierownik), Agnieszka Bielecka (KW Wrocław), Andrzej Bargiel (TKN Tatra Team), Mateusz Zabłocki (KW Warszawa), Mateusz Grobel (KW Katowice), Artur Małek (KW Katowice), Krzysztof Starek (KW Kraków) już dolecieli już do Lukli i maszerują do bazy.
Celem ekspedycji jest przede wszystkim sprawdzenie organizmów młodych, utalentowanych alpinistów na dużej wysokości, nabranie przez nich niezbędnego doświadczenia wysokogórskiego (strategia, taktyka, aklimatyzacja) zanim zaatakują poważniejsze cele w Himalajach i Karakorum w sezonach następnych zimą. Oprócz tego działania wyprawy będą koordynowane tak by Andrzej Bargiel (specjalista w tej dziedzinie) mógł dokonać szybkościowego wejścia na szczyt. Aktualny rekord należy do Meksykanina Carlosa Carsolio i wynosi 23 godziny 50 minut z bazy na szczyt główny. Wyprawa nie będzie korzystała z aparatury tlenowej. Wspinaczka będzie się odbywać na drodze klasycznej pierwszych zdobywców od zachodu. W granicach możliwości planuje się zastosować lekką i szybką taktykę wspinaczki. Ze względu na unifikacyjny charakter wyprawy będzie ona wspomagana i zabezpieczana dodatkowo przez dwóch wysokiej klasy przewodników i wspinaczy nepalskich z plemienia Szerpów.
Lhotse (8516 m.n.p.m.) jest czwartym szczytem świata. Uważany jest za tzw. wysoki ośmiotysięcznik. Droga na Lhotse do wysokości ok. 7500 m.n.p.m pokrywa się z normalną drogą na Mount Everest i wiosną każdego roku oblegana jest przez wyprawy komercyjne. Jesienią będą tu działały tylko 3 wyprawy: dwie everestowskie i nasza na Lhotse. Droga wiedzie najpierw do obozu I na 6000 m.n.p.m. przez bardzo wybitny i długi lodospad tzw. icefall. Jego pokonanie wymaga dużej ilości sprzętu, lin a nawet drabin i dużej ilości pracy ludzkiej. Na tym odcinku wyprawa musi się zdać na objętą monopolem usługę tzw. „icefall doctors” – zawodową grupę Szerpów, którzy z ramienia SPCC (Sagarmatha Polution Control Committee) utrzymują „przechodność” icefallu w każdym sezonie. Do obozu II na 6450 m i droga prowadzi bardziej połogim Kotłem Zachodnim. Zamyka go zachodnia ściana Lhotse. Na jej pierwszym spiętrzeniu na wys. 7200 jest miejsce obozu III. Dalej droga idzie stromo w kierunku Żółtych Skał i Żebra Genewczyków by ostro skręcić na zachód w Kuluar Lhotse, który wyprowadza wprost na wierzchołek. Na początku kuluaru jest miejsce obozu IV na wys. 7850 m.n.p.m. Powyżej 6450 m.n.p.m wyprawa musi ubezpieczyć drogę linami własnymi siłami. Na szczycie Lhotse stanęło 17 Polaków, w tym aż 3 Panie. Ostatnio – w maju 2012 szczyt zdobyły Anna Lichota i Kinga Baranowska. Lhotse w kierunku południowym obrywa się wielką, słynną ekstremalnie trudną południową ścianą. W trakcie próby jej pokonania w 1989 roku odpadł od ściany i zginął Jerzy Kukuczka. Pierwszego wejścia zimowego dokonał Krzysztof Wielicki w 1988 roku. Do końca 2011 Lhotse zdobyły 432 osoby, w tym 136 bez użycia aparatury tlenowej. Ataki wyprawy na szczyt Lhotse planowane są na pierwsza dekadę października.
Wyprawa odbywa się w ramach programu sportowego „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015”, który patronatem honorowym objął Pan Bronisław Komorowski Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Program ma wsparcie Ministerstwa Sportu i Turystyki a sponsorem generalnym jest PKN Orlen S.A.
Szczegółowe informacje o wyprawie pochodzą ze strony programu „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015”.
