Adam Bielecki od zdobycia K2 nie był jeszcze w domu. Do Warszawy przyleciał w weekend i w poniedziałek wraz z Marcinem Kaczkanem wziął udział w konferencji prasowej PZA.
W czerwcu 2012 roku wyruszyła do Karakorum dwuosobowa wyprawa – Marcin Kaczkan i Adam Bielecki. Ich celem było letnie zdobycie K2 (8611 m. n.p.m.) oraz rozpoznanie góry przed zimową wyprawą, którą PZA planuje na lata kolejne i która – o ile nikt inny tego nie dokona wcześniej – byłaby perłą w koronie programu Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015. Udało się Adamowi, który 31 lipca stanął na szczycie. Było to pierwsze męskie przejście drogi Abruzzi i drugie polskie. W 1986 roku drogą tą wspięła się na K2 Wanda Rutkiewicz.
Dla każdego himalaisty wejście na K2 to symbol. Nawet nie wiem do czego można to porównać. To jak Oscar dla reżysera. Powszechnie uważa się K2 za najtrudniejszy z ośmiotysięczników. Nie bez przyczyny nazywa się go „górą gór”. Moja kariera w górach wysokich potoczyła się bardzo szybko. W ciągu ostatnich 11 miesięcy byłem na aż trzech wyprawach i wszystkie zakończyły się sukcesem. Gdyby dwa lata temu ktoś mi powiedział, że tak szybko stanę na K2 – nie uwierzyłbym. To spełnienie marzeń z dzieciństwa – powiedział Adam Bielecki.
Naprawdę niewielu ludziom się zdarza stanąć na szczycie K2 będąc po raz pierwszy na tej górze. Adam jest ewenementem – pochwalił partnera Marcin Kaczkan.
Adam i Marcin rozpoczęli atak 29 lipca. Tego dnia wyszli z bazy i osiągnęli obóz I na ok. 6 tys. metrów. 30 lipca w południe doszli do obozu III na 7400 m. Po kilkugodzinnym odpoczynku ok. godziny 22 postanowili „na lekko” przypuścić atak szczytowy rezygnując z zakładania obozu IV. Około 5 rano Marcin zawrócił z wysokości 8 tys., zaś Adam o 10.30 stanął na wierzchołku.
Adam Bielecki na szczycie K2
O 13.30 był już z powrotem w obozie III i stamtąd razem z Marcinem kontynuował zejście. O 17.30 byli w obozie I, a 1 sierpnia w godzinach dopołudniowych bezpiecznie dotarli do base campu.
Ta wyprawa nie była aż tak ciężka. Na początku mieliśmy piękną pogodę i szybko poszliśmy do góry, a potem z kolei nic nie robiliśmy, bo pogody nie było. A później zupełnie z zaskoczenia – zanim się zorientowaliśmy – już było po akcji górskiej. Jestem bardzo szczęśliwy zwłaszcza, że udało się bezpiecznie zejść – to zawsze największy sukces. A że jednemu z nas udało się wejść na szczyt, tym lepiej – powiedział Adam Bielecki.
Też jestem zadowolony z wyprawy. Spotkanie z K2 dużo uczy i daje dużo satysfakcji nawet jak na szczyt się nie wejdzie – dodał Marcin Kaczkan, który zawrócił do obozu III z wysokości 8 tys. metrów. Takie rzeczy się zdarzają. Gdy chciałem ponowić akcję górską w późniejszym terminie okazało się, że obóz III nie istnieje. Trzeba było zdecydować się na odwrót.
Nowym zjawiskiem był tłum na K2. 31 lipca na szczycie oprócz Adama były jeszcze 23 osoby! W tym wyprawy komercyjne. Zrobił się nawet korek.
8300 – Przeczekiwanie „zatoru”, czyli kolejka na K2.
To było zaskoczenie. Niezbyt pozytywne. Dla mnie wspinaczka komercyjna to ciemny aspekt wspinaczki, ale muszę uczciwie przyznać, że podczas mojego ataku szczytowego obecność wspinaczy komercyjnych była pomocna. Większy zespół ma większą siłę torowania w głębokim śniegu. Cóż, góry są dla wszystkich i każdy chodzi po nich w takim stylu w jakim chce. Nie bardzo możemy cokolwiek z tym zrobić -mówi Adam.
Adam Bielecki i Marcin Kaczkan poznali się niejako przy okazji wyprawy na K2. Wcześniej znali się tylko z widzenia, ale nie mieli problemów z komunikacją i wspólnym bytowaniem w ekstremalnych warunkach. „Wszyscy ludzie, którzy się wspinają mają raczej silne osobowości i są indywidualistami, a tym samym mają większą tolerancję dla innych silnych osobowości. Mnie się z Marcinem współpracowało bardzo dobrze i na piwo bym z nim chętnie poszedł i na następna wyprawę. Z przyjemnością znowu zwiążę się z nim liną”. Obaj prawdopodobnie wezmą udział w wyprawie zimowej na Broad Peak, którą kierować będzie Krzysztof Wielecki.
Ciepłe słowa należą się też Arturowi Hajzerowi – bez którego determinacji nie byłoby tego sukcesu. Nie było go na konferencji, ponieważ już teraz szykuje jesienną wyprawę na Lhotse, w której wezmą udział kolejni utalentowani, wspinacze młodego pokolenia.
Poza tym, że lubię Artura jako człowieka, jestem mu niesamowicie wdzięczny. Ogrom organizacyjny i finansowy oraz problemy logistyczne jeśli chodzi o wyprawy na ośmiotysięczniki to coś, co przerasta młodych ludzi. Dzięki niemu mogłem pojechać na swoją pierwszą wyprawę w góry wysokie i się wykazać, a to otworzyło przede mną kolejne możliwości. Trzeba przyznać, że Artur zrobił kawał świetnej roboty otwierając młodym ludziom drogę w góry wysokie.
Co teraz? „Odpoczynek i jakaś ciepła skała w ciepłym kraju” – dodaje Adam.
Pozdrowienia od Marcina Kaczkana
Pozdrowienia od Adama Bieleckiego
Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony Polski Himalaizm Zimowy na Facebooku.
dziekuję za wieści ze świata gór, bardzo ciekawe są dla mnie doniesienia z kolejnych wspaniałych osiągnięć rodaków w Himalajach i Karakorum, brawo ! Adam
Sformułowanie „Było to pierwsze męskie przejście drogi Abruzzi i drugie polskie.” jest nieszczęśliwe. W dodatku chyba w sumie nie było to pierwsze POLSKIE męskie przejście tej drogi, bo niby którędy schodził Kukuczka w 1986?
BTW, eksponowanie w niemal wszystkich relacjach tego akurat faktu jest trochę śmieszną pogonią za newsem, jako że jest to najłatwiejsza droga na tę arcytrudną górę. Co oczywiście nie umniejsza sukcesu Adama, któremu serdecznie gratuluję i trzymam kciuki za jego dalszą górską karierę.
…to BYŁO pierwsze polskie męskie przejście drogi Abruzzi – za przejście uważa się bowiem drogę, którą się pokonało w wejściu na szczyt, a faktem jest, że przed Adamem drogę Abruzzi pokonała TYLKO Wanda Rutkiewicz (jeśli mówimy oczywiście o naszych rodakach); eksponowanie w relacjach tego akurat faktu nie jest śmieszną pogonią za newsem, tylko stwierdzeniem faktu; skoro uważasz, że jest to najłatwiejsza droga na K2, to wytłumacz mi fakt, że wszyscy Polacy, którzy zginęli na K2 to zginęli właśnie na tej drodze? skoro jest to najłatwiejsza droga to dlaczego jest to pierwsze i jedyne polskie powtórzenie tej drogi po 26-ciu latach od jej pierwszego przejścia? – czyżby przez 26 lat żaden Polak lub Polka nie próbowali przejść tej drogi? Na K2 nie ma łatwych dróg! a spory o to, która jest łatwiejsza, a która trudniejsza to dyskusja czysto akademicka, świadcząca jedynie o dyletanctwie dyskutantów!
Zajrzyj sobie do WHP – znajdziesz tam wiele wzmianek postaci „pierwsze przejście (w zejściu)”, więc sprawa nie jest tak jednoznaczna, jak Ci się wydaje. No i co w takim razie zrobimy z trawersami? 😉
W swoim dyletanctwie aż nie śmiem się zapytać, którą w takim razie drogę na K2 uważasz za łatwiejszą.
Dlaczego wszystkie polskie ofiary K2 zginęły na tej właśnie drodze? Dwie z nich zginęły w (zawsze podwójnie niebezpiecznym) zejściu po pokonaniu innych, znacznie trudniejszych dróg, a dwie właśnie tę drogę atakowały.
To przecież droga pierwszych zdobywców. Faktycznie na K2 akurat najłatwiejsza.Jak powszechnie wiadomo, Droga Abruzzów to jest najłatwiejsza droga na K2, droga, którą szli na szczyt pierwsi zdobywcy, Włosi. Gdy w latach 70. i 80. polscy himalaiści atakowali K2, zależało im na sportowym znaczeniu wejścia, dlatego wybierali nowe, trudne drogi. Polish Line Kukuczki i Piotrowskiego to jest wejście, które wyprzedzało epokę o dwie dekady, albo i lepiej. Najtrudniejsza droga złojona kiedykolwiek na K2. Bez powtórzenia do tej pory. Dla Wandy Rutkiewicz wystarczającym sportowym osiągnięciem było pierwsze wejście kobiece w historii i to w dodatku w stylu alpejskim. Oczywiście jeśli w ogóle można mówić o czymś takim jak „najłatwiejsza” w przypadku K2.